Yolumuza bir sözle devam edelim.
Alıntılarına şahit olduğum Kurt Vonnegut’un, rastlantısal olarak bir sözüyle karşılaştım.
Tam da bir arkadaşım gitsem mi gitmesem mi kararının eşiğinde ve hatta parasını “gitsem” tarafına koymuşken.
Bir çevirmen değilim ama şöyle diyor

“Mütemadiyen uçurumlardan atlamalıyız ki aşağı düşerken kanatlarımız gelişsin.”
Kullandığım bir benzetmem vardır, yüzme öğrenmek için havuza-denize atlamak gerekir.

Alacağımız kararlarda acabaların sayısı arttığı anlarsa kendimize bahaneler ararız içten içe.
Kararımızı vermişizdir ama kendimize bile söyleyemediğimiz anlar oluyor. Sanki bütün risklerin üzerinden teker teker ve tekrar tekrar
geçtiğimizde azalacakmış gibi düşünür düşünürüz.
Yeni dayanaklar ararız bizi haklı çıkaracak.

Kimi zaman size şer gibi görünen uçurumları seviniz, ki onlar size uçmayı öğretebilir.
Çakıla çakıla olsa da kanatlarınızı görmenizin başka bir yolu da yoktur atlamaktan başka…